Yardımcı oyuncu rolünde gibidir başta, nasıl dokunacağını, nasıl seveceğini, nasıl ilgi göstereceğini bilemeyen adam… Sonra birdenbire bir gülücüğümüzle, bir parmağını minik avuç içimizin sıcaklığıyla tanıştırmamızla ilk yakınlığımızı kurduğumuz, koynunun kokusunda uyuyakaldığımız babamız…
Büyüdükçe bizi niye bu kadar çok korumaya çalıştığını fazlasıyla anladığımız, belki en çok çatıştığımız, yüzümüze gerçekleri en çok vuran, ama kocaman sarılmasına çok ihtiyaç duyduğumuz, büyük bir dağ, gölgesine yaslandığımız kocaman bir çınar…
Kahramanımız…
Uff, eyvah babam derken, ah babam, keşke burada olsa dediğimiz…
Baba evi, güvenli liman…
Biz büyüdükçe sarılmayı öğrenen, biz büyüdükçe sevmeyi pekiştiren, büyükbaba olunca da şımartmayı bilen , birlikte büyüdüğümüz…
Daha sıcak, daha korkusuz, daha rahat ve daha yakın ilişkilerle babalarımızla her günün tadına varabilmek dileğiyle…
Mutlu BABALAR GÜNÜ!
Henüz yorum yapılmamış, sesinizi aşağıya ekleyin!